Mannelijke roadster

Te vrouwelijke lijn? Bel een Duitser

Na de zeer radicale TR2 en TR3 besliste Triumph om zijn modellengamma samen te voegen door de TR4 te lanceren. Met de tekenpen in de hand van de Italiaanse ontwerper Giovanni Micholetti werd Triumph vrouwelijker. Misschien zelfs wat te. Daarom keek Triumph in 1968 over de Rijn, naar een land waar auto’s (“Das Auto”) doorgaans nogal mannelijk zijn. Karmann mocht de facelift ontwerpen.

Wat er veranderde? De voor- en achterkant werden hertekend, maar de centrale structuur bleef hetzelfde. Het resultaat mag er zijn: deze TR6, die veel virieler werd, stemde meer overeen met zijn imago van roadster voor mensen met een harige borst, zoals de Engelsen zeggen. En het werkte: meer dan 100.000 exemplaren werden ingeschreven tussen 1969 en 1976.

Met injectie, alstublieft

Om prestaties en flair te verzekeren (er was in die tijd nog geen sprake van CO2-uitstoot) gaat er niets boven een zescilinder-in-lijn, in dit geval met een cilinderinhoud van 2,5 liter. Voeg daar nog een injectiesysteem aan toe (van het Britse Lucas) voor het raffinement en je krijgt zo’n 150 paarden. In het beste geval dan toch, want in Amerika deed het gebruik van twee carburators in plaats van de injectie het vermogen dalen tot 104 pk. De Europese varianten leverden uiteindelijk ongeveer 125 pk. Als transmissie vinden we een vierbak met elektrische versnellingskast (overdrive) die de transmissie verlengt, zowel de tweede, derde als vierde versnelling.

De ophanging bestaat uit vier onafhankelijke wielen en een gescheiden onderstel (ahah!) . Rustiek, we zeiden het al.

Achter het stuur

Het model dat ons ter beschikking werd gesteld, was uitgerust met een niet-originele inoxuitlaat die heel vrij loopt. Draai de sleutel om en de motor klinkt als een mechanisch gedonder. Koud is het niet om aan te horen, draait de motor niet op alle cilinders en wordt de hele buurt wakker. Maar je voelt dat er leven zit in deze auto!

Terwijl de motor op bedrijfstemperatuur komt, kan ik genieten van de sfeer aan boord. De rijpositie is… origineel door de pedalen die helemaal rechts staan. De ergonomie is fantasierijk. De sfeer is nochtans aangenaam en twijfelt tussen luxe (boordplank in hout, dikke zetels, chroomaccenten) en sport (allerlei metertjes, een korte versnellingspook, een lage rijpositie dicht bij de grond). Vergeet de voortreffelijke afwerking van je compacte Duitser, hier piept en trilt het. Dat maakt deel uit van de charme.

Luidruchtige fiets, maar wel een fiets

Alle wijzers staan op de juiste positie, het is tijd om volop te rijden. De versnellingsbak is stevig en viriel, net als het koppelingspedaal maar dat is dan weer heel geleidelijk. Door de zachtheid van de zescilinder kun je zonder problemen in de stad rijden. Ik durf niet te beweren dat het een stadswagen is, maar je voelt je er wel mee op je gemak. En haal die glimlach maar boven, want met deze bolide rij je niet onopgemerkt voorbij.
Allemaal heel mooi, maar is dit geen sportwagen?

Opwindend

We bevinden ons op het verlaten platteland, het favoriete terrein van onze vierwieler. Wil je sensaties beleven? Dan word je op je wenken bediend. Zonder buitenaardse of overdreven snelheden te bereiken biedt de TR6 volop sensaties! Geleidelijk accelereren en de auto ‘leunt’ op zijn achtertrein. Sexy girl! De motor huilt en de zes cilinders worden een symfonie terwijl de naald van de toerenteller amper 3.000 tr/min gepasseerd is. Het is niet nodig om de rode zone van 6.000 tr/min op te zoeken, tenzij je buurt op stelten wilt zetten!

Alles beeft!

Te midden het orkest wordt de TR6 recht naar de volgende bocht gekatapulteerd en schiet de motorkap omhoog. Van versnelling veranderen is een genot dankzij de korte en stevige pook, zoals we het graag hebben. De hernemingen die erop volgen geven je rillingen van plezier. Wat een auto! Aan boord is de sfeer helemaal vintage, met benzine- en oliepeilmeters, wijzers die aan parkinson lijken te lijden en trillingen allerhande. Te gek. In vergelijking met deze TR6 lijken de sensaties van een moderne roadster op die van een monovolume met dieselmotor.

En wat geeft dat in de bochten? De besturing zonder bekrachtiging is vrij zacht en de remmen volstaan om de bocht precies in te gaan. De bewegingen van de ophanging kunnen verbazen, maar het geheel is evenwichtig en laat zich elegant rijden (geen bruuske bewegingen). Er is zelfs sprake van een zekere doeltreffendheid.

Een kleine pauze

Rustig op de autosnelweg rijden? Het kan. Min of meer toch, want het gegrom van de motor geeft je de indruk dat je een jachtvliegtuig zoals de Spitfire aan het besturen bent. Door de overdrive kun je het toerental van de motor wel verlagen. Het ophangingscomfort is respectabel en er blijft vrij veel plaats over in de koffer om enkele persoonlijke spullen mee te nemen. Natuurlijk zijn het geluid en de trillingen vermoeiend, maar als je avontuurlijk ingesteld bent, dan is deze auto iets voor jou.

In de praktijk

Voor een mooi exemplaar moet je rekenen op 12.000 tot 18.000 euro. De versies met injectie geven het meeste voldoening maar zijn moeilijk af te stellen. Met carburator verlies je vermogen, maar is de afstelling heel eenvoudig. Onderdelen zijn geen probleem, er zijn veel aanbieders op de markt en bovendien blijven de prijzen democratisch.

Voorts is de TR6 een betrouwbare en zelfs stevige metgezel, maar de elektrische storingen zijn wel vervelend. Let ook goed op de staat van het onderstel, dat stevig maar niet onverwoestbaar is. Qua verbruik moet je rekenen op 10 à 18 liter per 100 km, naargelang de versie en het gebruik. Dat moet je wel relativeren want dit is een auto die weinig kilometers aflegt.

Met dank aan de Classic Club om deze zeer mooie TR6 uit te lenen.