Met de allures van een power cruiser, zoals de Vmax en V-Rod Muscle, en met de enorme achterband van 240 zijn we ver van de gewoontes van Ducati. De verwachtingen voor deze verrassende Italiaan lagen dan ook heel hoog. Wie Power Cruiser zegt, zegt power, en op dat vlak voldoet de Diavel met de befaamde Testastretta motor, afkomstig van de Superbikes, volledig aan de verwachtingen. De watergekoelde tweecilinder van 1198 cc maakt gebruik van een dubbele nokkenas, vier kleppen per cilinder, een elektronische injectie en een hydraulische koppeling. Dit geheel is goed voor een respectabel vermogen van 162 pk aan 9.500 tr/min, en een koppel van 127,5 Nm aan 8.000 tr/min, daar waar de Multistrada genoegen moet nemen (?) met 150 pk en 118 Nm.

De troeven van een Ducati

De Diavel erft alle elektronische systemen van het merk met een ABS, anti-slipsysteem en verschillende motorinstellingen. Voor de bediening van de verschillende knoppen is een zekere aanpassingsperiode nodig, en de ergonomie werd duidelijk niet op punt gesteld door Apple ... . Wat het chassis betreft zijn er geen verrassingen. De ophanging werd toevertrouwd aan een Marzocchi voorvork en enkelvoudige en horizontaal geplaatste Sachs schokdemper achteraan. Dit alles maakt er nog geen power cruiser van, maar dat is buiten de designers gerekend. Met zijn indrukwekkend agressieve look en met een wielbasis van 1,590 mm hebben we wel degelijk met een power cruiser te maken. Maar met die enorme achterband stellen we ons toch wel vragen over de wegligging. En daar hebben we het helemaal fout. De Diavel hoeft echt niet onder te doen voor de andere modellen uit het Ducati aanbod.

Het Ducati plezier

De Diavel is anders, en laat zich niet behandelen als een Monster of Hypermotard, maar is ook niet te vergelijken met zijn directe concurrenten. Enkel de Vmax en de Rocket III Roadster zorgen voor evenveel rijplezier, wat zeker niet het geval is voor de Muscle of Japanse power cruisers. Maar de Vmax of Rocket III wegen al snel 100 tot 150 kg meer dan de Diavel, en dat maakt een groot verschil uit. De Diavel is verbluffend doeltreffend, en dat maakt het toepassingsveld van deze atypische machine veel breder. De brede achterband voelen maar gering bij het bochtenwerk, maar dit heeft helemaal geen invloed op de uitstekende wegligging van deze Ducati. Bij hoge snelheden (niet vergeten dat meer dan 250 km/u geen probleem is voor de Diavel) is het voordeel van die brede band dat de Diavel onder die omstandigheden uiterst stabiel is.

De beste Ducati?

Ook het stadsverkeer is geen probleem voor de Diavel. De zithouding is wel voor wat verbetering vatbaar, en dat is vooral te wijten aan de eerder vermoeiende en te fel geplooide positie van de benen. We hadden liever een zadel dat iets hoger staat gezien, en voetsteunen dat enkele centimeters verder naar achter stonden. Aan de andere kant zijn de karaktervolle en verslavende acceleraties van dit model een waar plezier. De Diavel zingt ook als geen ander, en we weten dat de Italianen hier als geen ander indruk mee kunnen maken. Dankzij het elektronisch sturingssysteem is het mogelijk om het met 100 pk wat rustiger aan te doen, maar wees gerust, dat heeft helemaal geen invloed op het indrukwekkende rijplezier. Het anti-slipsysteem is soms wat indringerig en niet echt subtiel, maar dat is uiteindelijk beter dan tegen de grond te gaan. De Diavel heeft een pak meer te bieden dan hij laat vermoeden. Hij heeft een "duivelse" look en idem dito weggedrag. Buiten enkele details is dit een voltreffer, en waarschijnlijk een van de meest aangename Ducati's om mee te rijden!