De uitlaat met twee vierkantige lange uiteinden is ook nieuw, en loopt tot achteraan aan beide kanten van de motor. De Muscle maakt net zoals de V-Rod en Night-Rod gebruik van een 240 band, wat eerlijk gezegd een grote fout is aangezien de nefaste invloed hiervan op de wegligging van de motor. Het kloppend hart van deze Muscle is de 60° watergekoelde V-twin van 1.250cc met dubbele nokkenas en vier kleppen per cilinder. Het remsysteem berust op een Brembo systeem met ABS. De drag races lagen aan de basis van het laag en lang profiel van het kader.
Wat een motor !
Vermogen en koppel vanaf 2.000 tr/min en tot de limiet. Deze motor heeft enkel zijn gewicht en afmetingen als minpunten. Een Harley staat niet bekend als een lichtgewicht, en deze Muscle is daar met zijn 292 droge kilo's geen uitzondering op. De vijfvoudige versnellingsbak is aangenaam, en het antidribble systeem laat geen "misplaatste" terugschakelproblemen toe. De ervaring van Harley met aandrijfriemen komt ook hier opnieuw tot uiting, en dan vooral door de onopvallendheid. Het Brembo remsysteem heeft echter geen onvergetelijke indruk nagelaten. Voldoende om het gevaarte te doen remmen, maar meer niet. Het ABS systeem, dat Harley absoluut verborgen wou houden, is niet van het transparantste, en dat is vooral voelbaar door de typerende korte schokken in de remmen. Niet vergelijkbaar met de huidige kanonnen van de Japanners of BMW ...
240!!
De korte veerweg (102mm vooraan, 74 achteraan) heeft geen negatieve invloed op een al bij al correct comfort. De radicale geometrie van de V-Rod maakt er per definitie een lange en niet noodzakelijk lenige motor van. In dit geval nog meer dan wat we gewoon waren. Op zich is deze keuze verdedigbaar, en kan aan de motor een typisch rijgedrag geven dat op zich niet noodzakelijk een handicap hoeft te zijn. Maar waar het hier helemaal verkeerd loopt, is de koppigheid van Harley om een achterband van 240 absoluut op te willen dringen, alles wat een degelijke wegligging en gedrag schuwt. Daar komt dan ook nog eens een hachelijke rijpositie bij met te ver naar voren geplaatst stuur en pedalen.
Wat een zonde!
Tenzij u over de lichaamsbouw van een stoere viking beschikt, zal iedereen dat een ritje met de Muscle maakt spijt doen krijgen dat armen en benen geen 10 cm langer zijn, om comfortabel aan het stuur en de pedalen te geraken. Wat een zonde! Zich goed voelen aan het stuur van de V-Rod Muscle blijkt onmogelijk te zijn. Bij lage snelheid is hij zo goed als onhandelbaar. Je voelt je er onhandig bij, niet op je gemak, die enorme achterband zet deze motor gewoon vast, en enkel in de lange bochten op de snelweg laat hij zijn capaciteiten zien. In alle andere omstandigheden heeft deze Muscle een heel loom temperament, erger zelf, hij is onaangenaam en frustrerend. De Muscle heeft een temperamentvolle en aantrekkelijke V-twin, een doeltreffend chassis dat zich al heeft kunnen bewijzen op de Night-Rod en Street-Rod, maar door de tegensprekelijke keuze om die groteske achterband te gebruiken en een pijnlijke rijpositie uitgevonden te hebben is hier alle rijplezier weg. Wat een zonde!
De mysteries van de marketing
Voor wie is deze motor bedoeld? Wie kan aan zo'n rijpositie plezier beleven? Wie gaat graag met een achterband van 240 even tochtjes nemen? Wij in elk geval niet! Voor ons lijkt het onmogelijk om aan een motor geen plezier te kunnen beleven, maar bij deze Muscle hebben we op geen enkel ogenblik aan plezier gedacht. We gaan er van uit dat Harley weet wat ze doen, door bijvoorbeeld de spectaculaire en aangename Night-Rod, zelf met een achterband van 180, van de catalogus te halen. Maar na een paar gesprekken met enkele dealers, die aangeven dat hun klanten al maar bredere banden willen (soms tot 300!), wordt heel wat duidelijker waarom Harley Davidson enkele van zijn beste exemplaren uit de catalogus heeft gehaald, zoals de Dyna Super Glide bijvoorbeeld.