Laten we even dromen en ons inbeelden dat mijn autobudget zich niet meer beperkt tot een Twingo zonder airco en dat een goede fee mij de toestemming geeft om zondagavond een auto mee te nemen van het salon. Eén enkele auto. Welke zou dat zijn?
Het had de concept car Renault Frendzy kunnen zijn, de New Age Kangoo zeg maar, omdat de achterpartij zo ruim is als een speelzaal, baadt in het licht en een bord heeft om op te tekenen. De kinderen zouden daar zeker van houden.
Neen, want wie speelzaal zegt, zegt ondraaglijke migraine en ik zou wel in de verleiding kunnen komen om me te wreken door opzettelijk hard te remmen.
Het had de Nissan Leaf kunnen zijn, elektrisch en stil, want elektriciteit is de toekomst. In deze tijd lijkt het een goede burgerdaad en ik ben een verantwoorde vrouw (nu ja, in theorie).
Neen, want drie laadpunten in België, een basisprijs van 36.000 euro en een autonomie van 150 km betekent voor een verwarde (en niet zo rijke) blonde dat ze het einde van het traject in een taxi mag afleggen. Elektriciteit is de toekomst. Lees: het is nog niet voor meteen.
Het had de Volkswagen Beetle kunnen zijn, want retro is een hype. Op het eerste gezicht ondergaat hij een sublieme lifting, zodat hij bijna trekjes krijgt van de Speedster uit de jaren vijftig. Misschien kan ik achter het stuur van dit kevertje wel een liftende James Dean aan de haak slaan?
Neen, want als je de deur heb je de indruk in een Golf te gaan zitten, tenzij je de optionele rode lederen zetels bestelt. Allemaal zwart en sober, dodelijk saai. VW heeft amper de moeite gedaan om de boordplank een retrotintje te geven (zeker niet zoals de Mini of de Fiat 500) en dat bederft mijn vreugde.
Dat is het dus allemaal niet. Mijn hartendief is absoluut de Ferrari California. Sensuele, mooie rondingen in een knap rood kleedje. Waarom mijn keuze? Omdat het dé Barbie-Ferrari bij uitstek is. Het is bijna dezelfde als diegene die ik mocht uitpakken voor Kerstmis toen ik vijf jaar was. En sindsdien droom ik ervan. Ik ben een blondje, weet je wel.