Een blondje één week op het salon droppen, is zoals een voetballer opsluiten in een breiatelier. Ik ken er echt niets van. Als een oliefilter vervangen moet worden, koop ik een nieuwe auto. Maar sinds enkele dagen word ik omringd door CC’s, CO2-uitstoot en brullende bolides.
Om mijn professionele toewijding tot het uiterste te drijven, besluit ik op avontuur te trekken naar de moto’s. Een zelfmoordoperatie voor een meisje dat de tweewielers al in 1981 achter zich liet na een val op een scooter. Maar deze machines wekken heel wat passie op, in die mate zelfs dat vrouwen in bikini en lederjas er even sterk door aangetrokken worden als katten door een houtkachel, een fenomeen dat ik zou willen begrijpen. Paleis 1, hier ben ik!
Door alle blikken in mijn richting vraag ik me eerst af of ik misschien vergeten ben om een jurk aan te doen of mijn haren afgelopen nacht paars geworden zijn. Maar mijn gevoel van eenzaamheid is alleen te wijten aan mijn chromosomen. Deze plek wordt niet vaak bezocht door het vrouwelijke geslacht: 22 procent van de salonbezoekers is een vrouw en in de motopaleizen zakt dat percentage tot 2 procent (en dan reken ik nog de hostessen en de toiletdame mee).
Voor ik besluit dat ik hier niets te zoeken heb en ga lopen, spreek ik een verkoopster aan. Ja ja, een verkoopster. Zonder tatoeages, lederen jas of uitpuilende spieren. Gewoon een glimlachend meisje dat van moto’s houdt.
Ze begrijpt mijn verwarring en bespaart me de cijfermatige beschrijvingen van de motoren en het aantal cilinders in lijn die me doen duizelen. Ze weet hoe ze tegen vrouwen moet praten: ze legt me uit dat de moto om sensaties draait. Het opwindende effect van de snelheid, het geluid van de motor, de weg die voorbijvliegt, … Verleidelijk. Ze stelt me een testrit voor en ik word bijna overtuigd maar omdat de Triumph tot aan mijn schouders reikt, geloof ik haar toch liever op haar woord.
Daarna verzekert ze me dat de motowereld ook vrouwen kan verleiden en dat de vrouwelijke motoliefhebbers vaak uitstekende piloten zijn door hun soepele heupen (zo simpel is het). Dit gezegd zijnde, wijst ze op een belangrijk onderscheid.
Motoliefhebbers zijn onder te delen in twee categorieën: de avonturiers en de rationelen. De avonturiers zien motorrijden als een sport, met modder, stunts en circuits. Deze categorie telt minder vrouwen. “Het is een mechanische sport, die gevaarlijk kan zijn”, legt ze me uit. “Ook in het verkeer blijft het een eenzame sport.” Twee hyperactieve kinderen meenemen, dat zit er niet in.
Wie rationeel is, en nu spits ik de oren, ziet zijn moto als een verplaatsingsmiddel en een alternatief voor de auto. Hier nemen de vrouwen weer hun plaats in, vooral in het segment van de scooters, dat de laatste twee jaar een groei van twee cijfers realiseert wereldwijd (hoezo crisis?).
Ik moet toegeven dat ik er bijna zin in krijg door te wandelen in paleis 3. Deze kleine machines stralen een zekere charme uit, verbruiken twee keer niets en kruipen overal tussen, terwijl je de uitstraling van Brigitte Bardot krijgt voor het derde van de prijs van een kleine wagen. Ik hou wel van dit concept. Nog één detail dat ik moet regelen: een kind van 4 jaar, mag dat alleen op de bus?
Wat personalisatie betreft, kan de auto ook nog wat lessen trekken. Lambretta presenteert een sublieme bicolore scooter uit de jaren zestig in pastelkleuren, de LN125. Het merk LML stelt voor om de files weg te lachen op een tweewieler in fel rood, paars, turquoise of appelgroen. Maar de meest overtuigende voor een blondje zoals ik, is de Aprilia Mojito 125 Custom met retrolook, die niet alleen de naam draagt van mijn favoriete cocktail maar hier op het salon staat in een zeer chic wit, met een zadel in wit namaakleder. Nu nog een helm vinden die mijn kapsel niet in de war stuurt en dan doe ik La Dolce Vita helemaal over op Place de Brouckère, beloofd!