Het aanbod van de Amerikaanse constructeur ziet er op het eerste zicht heel ruim uit, maar bestaat uiteindelijk maar uit vijf families van modellen: Sportster, Dyna, Softail, Touring en V-Rod. Elke familie bestaat telkens uit een zestal modellen (buiten de V-Rod), het ene al beter geslaagd dan het andere. De Dyna familie bestaat uit een compact chassis (voor een Harley!) dat gebruik maakt van de big twin, de 103ci van 1690 cc voor de Switchback. De andere modellen nemen genoegen met de 96ci van 1584 cc. Hierdoor kan de Dyna op de kracht van de big twin rekenen in combinatie met een lichter en leniger chassis.

Spreidstand 

De Switchback, dat dit jaar op de markt kwam, tracht het gat te dichten tussen het typische karakter van de Dyna en het GT gamma. De look van de Switchback heeft iets weg van de Street Glide, maar haalde voor de koplamp en windscherm ook wat inspiratie bij de Roadking Classic. Er bestaan duidelijk minder indrukwekkende referenties, en het resultaat is al even geslaagd als evenwichtig. De zwarte lak van ons testmodel was wat minder aantrekkelijk en deed de motor niet echt alle eer aan waar hij recht op heeft. De inspiratie voor de velgen komt van de beroemde American Racing velgen (de Mustang uit Bullit). Daarenboven zijn ze uiterst gemakkelijk te onderhouden. De banden blijven met hun 130/70x18 afmetingen vooraan en 160/70x17 achteraan heel redelijk. Er is ook voor een ABS systeem gezorgd, maar dan wel enkel op het voorwiel.

Touring of Custom?

Om wat op een Touring te lijken maakt de Switchback gebruik van grote spatborden, windscherm en twee koffers, maar wel met maar een enkele uitlaat aan de rechterkant. Zo kunnen we op z'n minst onze verse boter in onze linkerkoffer opbergen. De Switchback weegt 330 kg, wat zowat 40 kg minder is dan de grotere "Touring" modellen. Het verkoopargument van de Dyna Switchback is zijn "two-in-one" aanpak. Met de Switchback krijgt u een zowel een Touring met alles erop en eraan voor de langere reizen, en in minder dan twee minuten, de tijd dat nodig is om het windscherm en de koffers te verwijderen, hebt u ook een aantrekkelijke custom.   

De limiet

De koffers zijn gemakkelijk te gebruiken, maar bieden al bij al maar weinig plaats en zijn ook niet voorzien van een handvat. Dat alleen al beperkt hoe ver er met deze Switchback op reis gegaan kan worden. Ook het windscherm heeft zijn beperkingen, en hoe hoger de snelheid, hoe minder bescherming het scherm kan bieden. Maar dat is nog niet alles, de voetsteunen staan heel ver naar voren, en het mini Ape-Hanger stuur zijn een marteling voor de rug. Kortom, achter het stuur van de Switchback steekt de vermoeidheid al snel de kop op, ook al gaat dat iets beter aan lagere snelheden. Laten we nog even kritisch blijven en het over de irriterende versnellingsschakelaar te hebben en de te dikke handvaten. Harley fans, hou doen jullie dat toch om dagelijks met een Harley te rijden? Nog kritiek? De remmen, typisch Harley, en opnieuw een tegenvaller … .  

Feeling

Genoeg met dat negatief gedrag, laten het ons nu hebben over de positieve punten. De big twin zorgt voor de nodige vibraties, maar voldoende gefiltreerd dankzij de doeltreffende silent-blocs. Het koppel van 126 Nm geeft het tempo aan en laat een ontspannen rijstijl toe, de remmen en de bodemvrijheid zetten hoe dan ook niet aan tot een sportieve en agressieve rijstijl. Op het lenige en evenwichtige chassis daarentegen was helemaal niets op aan te merken. Deze mooie machine bezit echter niet het charisma en rijplezier van zijn grotere broers dat als GT's een pak overtuigender zijn.