Helaas begint het voor ons stilletjes aan tijd worden om terug richting het noorden te trekken. We doen dat wel met een kleine omweg via het westen door de Basilicate, van Tarente tot Salerno door de Basento vallei. Spijtig genoeg hebben we die prachtige wegen wel in de regen moeten afleggen. Maar, met amper 100 kilometer regen op de zowat 2.800 dat we afgelegd zullen hebben mogen we echt niet klagen. Ook in deze omstandigheden is de California heel comfortabel. De uitstekende bescherming bewijst zich hier opnieuw. Voeten en onderbenen blijven droog dankzij het brede spatbord vooraan. De achterkant van de Guzzi werd echter snel vuil, maar geen problemen met de waterdichtheid van de koffers. Het feit dat de koffers met een andere sleutel geopend moeten worden is bijzonder irritant, maar hun enorme capaciteit makt dat opnieuw wat goed.

Kritiek

Wel moeten die koffers na elke rit volledig leeg gehaald worden. De koffers zitten met bouten en moeren vast aan het chassis van de motor. Dat heeft meer dan één nadeel. Zo zitten de klassieke schokdempers volledig verstopt achter de koffers, en is het dus kortweg onmogelijk om die af te stellen. De California custom beschikt over meer gesofistikeerde schokdempers dat wel toegankelijk zijn. 

Dit is ongetwijfeld het voornaamste mankement aan deze machine. Zo was de spanning van de schokdempers van ons testmodel niet strak genoeg voor twee personen en hun bagage. De California begon nu en dan ook wat te pompen, zonder veel gevolg, maar niet echt elegant. Nog een boodschap aan Mijnheer Guzzi, de motorinstellingen zijn echt niet nodig hoor! De hele trip bleef die op stand "2" staan. De cruise-control hoeft ook niet echt, maar we zouden wel de actieve ophanging van de Aprilia Caponord op prijs stellen om iets aan die "basis" schokdempers te doen.

Bij het naderen van de kust was de zon opnieuw helemaal van de partij. Hier gooien de Apennijnen zich in de zee. Een prachtig zicht, mooier dan de Alpen en de azurenkust om helemaal eerlijk te zijn. 

La dolce vita, hier en nu !

Elk dorpje zet aan om onze koffers uit te pakken en er voor altijd te blijven. Hier is de motor op zijn best. Wel moet de California hier de prijs betalen van zijn gewicht en omvang, en worden we zo goed als jaloers op de knappe "ragazze" op hun pittige Vespa! Maar we vinden de nodige troost met de prachtige landschappen dat we na elke bocht mogen ontdekken. 

Tijd voor de oversteek naar Capri en de Malaparte villa te bezoeken hebben we spijtig genoeg niet. Deze prachtige villa hangt zowat 30 meter boven de zeespiegel, vastgeklampt aan een rots. Een prachtig staaltje architectuur van Malaparte, en decor van enkele films met acteurs als Brigitte Bardot, Burt Lancaster en Claudia Cardinale.

Gomorra

De volgende dag is de baai van Napels aan de beurt. De Vesuvius verstopt zich in de mist, evenals de volledig stad. Het boek "Gomorra" van Roberto Saviano zit nog vers in het geheugen, en zet ons niet echt aan om in Napels verloren te gaan lopen. We beslissen om hogerop naar Tivoli te rijden via de Monte Cassino. De Monte Cassino, dat gerestaureerd werd na 1944, blokkeerde toen de toegang tot Rome voor de geallieerden. Op 18 mei 1944 beslisten ze om de boel op te blazen.

De etappes naar het noorden blijven zich opstapelen: Tivoli, Rieti, Terni, Spoleto, Assise, Perugia en uiteindelijk Arezzo. Assise was leuk, maar wij verloren ons hart aan het minder toeristische Perugia en Azezzo. Daarop volgde nog het magische, maar overbevolkte Firenze, een halte in Modena (neen we zijn niet naar Maranello geweest!), en opnieuw naar Mandello del Lario, het eindpunt van ons avontuur.  

Acht dagen samen met een ster !

De balans, acht dagen in het gezelschap van de Moto Guzzi California Touring, acht dagen sensationele ontdekkingen en ongelofelijke wegen. Zowat overal was de California op zijn best, buiten misschien die enkele heel kleine straatjes in de historische centra van de bezochte dorpjes. Nu begrijpen we de voorkeur van de Italianen voor de Vespa een stuk gemakkelijker. De nieuwe California is authentiek kunnen blijven, met een karaktervolle architectuur, en een gewillige en watergekoelde motor. 

We verkozen op het koppel te rijden, eerder dan op puur vermogen, maar hij toonde veel temperament. Vanaf 2.000 tot 2.500 tr/min zijn de acceleraties vlot, en dat kan tot aan de rode zone, wat het geheel nog aangenamer maakt. Toch merkten we op dat we eerder tussen de twee en vierduizend toeren reden. De V-twin toonde zich in elk geval soepel en reageerde zoals we het mogen verwachten. De versnellingsbak is even soepel als de rest, en schakelen ging als door boter.  

U merkt het, comfort en wegligging zijn op post, en had onze geplande trip het dubbel aantal kilometers geteld, ook dan had u ons niet horen klagen. Als kers op de taart hebben we ook mogen vaststellen dat het gemiddeld verbruik is blijven hangen op 6,4 liter, een respectabel cijfer voor een machine van 337 kilogram! En als u het ons vraagt, dan vinden we hem nog bijzonder mooi ook! Niet gemakkelijk om deze ster terug te geven en helemaal los te laten ...