Jouw favoriete site vatte het idee op om ooit het podium te halen van de historische 12 uren van Hoei. En dat zorgt voor leuke herinneringen. Nadat we in 2010 nog als nieuwkomers aan de start kwamen en in 2011 als sportieve verliezers eindigden, zetten we alles in op dit jaar.

Opnieuw de Citroën DS

Drie rondes van elk 150 km met lastige stukken en allemaal op één dag: we konden maar beter een comfortabele auto kiezen. Wat is er in dit geval beter dan een Citroën DS? Deze keer is het geluk zeker aan onze zijde, want voor een keer hebben we het parcours twee keer verkend. Onmogelijk dus om verloren te rijden.

Het begint al goed …

Vrijdagavond, technische controle. Tegenover de Porsche 911, Austin Healey en andere Triumph TR’s die zo scherp staan als een Zwitsers zakmes voelen we ons een beetje als poëtische avonturiers. Terwijl onze concurrenten hun auto’s vol hangen met Tripmasters, chronometers en leeslampjes, hebben we niet veel in huis … Zelfs geen snelheidsmeter, want die gaf de geest kort voor de start. Het doet ons terugdenken aan twee jaar geleden.

De concurrentie is scherp, maar de deelnemers staan open voor elkaar. De 12 uren van Hoei is ook een menselijke ervaring waar je gemakkelijk contact legt, een goede sfeer heerst en plaats is om te lachen. Op dat vlak zullen we alvast niet als laatste eindigen.

Aan het werk

De dag van de waarheid. We zijn een beetje gespannen, ontvangen het roadbook en ik begin meteen mijn huiswerk te maken. Tussen twee croissants door noteer ik de ideale tijd voor elke richtingverandering, om de afwezigheid van een kilometerteller te compenseren. Een snelheidsmeter is er evenmin, maar na enkele speleologische oefeningen in mijn grot heb ik nog ergens een Coyote gevonden die al enkele jaren niet gebruikt is. Mijn GSM kan ik als chronometer gebruiken. Uiteindelijk hoeven we onze concurrenten die aan de start staan niets meer te benijden. We willen zelfs in de staart van het peloton beginnen.  

Daar ongeveer, links

Enkele aanmoedigingen van de charmante omroepster, twee flessen fris water inladen en we zijn vertrokken. Deze keer zullen we geen navigatiefouten maken, het parcours zit nog fris in mijn hoofd. Met de nodige trots gids ik mijn sidekick naar de start van de eerste RT. Het wordt ernstig, want we moeten toegeven dat het niet vanzelfsprekend is om op het zicht een gemiddelde van 50 km/u aan te houden. Terwijl de concurrenten hun gemiddelde precies kunnen aflezen op een Tripmaster, leid ik Etienne met “een beetje sneller, een beetje trager”. Even efficiënt als een katapult in tijden van oorlog. We doen gewoon wat we kunnen en kijken niet om.     

Kruitfabriek van Clermont

Heel vlot geraken we in de bekende kruitfabriek van Clermont. Een zeer korte RT, met een gemiddelde van 50 km/u op een bochtig parcours met twee spectaculaire haarspeldbochten. Terwijl de 911’s met hun schelle stem door het hele platteland schreeuwen, horen de koeien alleen ons astmatisch geloei. 

Onder de rechtervoet schuilt er niet veel kracht en terwijl de achterwielaandrijvers achteraan beginnen te glijden, nemen wij de bochten bijna even spectaculair. De banden gieren. Heel even waan ik mij in de Titanic, maar we houden stand. Ik lonk naar de Coyote, die een snelheid van 245 km/u aangeeft. Ik dacht nochtans dat ik dit toestel niet in de buurt van Marseille had gekocht. Waar gaat het heen als zelfs de elektronica het laat afweten?

De Citroën laat zich enkele kilometers verder van zijn beste kant zien op een slechte weg, de hydraulische ophanging werkt er uitstekend en bespaart ons van Parkinson-effecten. Magisch, dat is het juiste woord. De DS vliegt over obstakels alsof het niets is en vanbinnen amuseert de bestuurder zich.      

We mogen hopen

We zijn aan het einde van de eerste ronde en ik droom al van een topvijftig. Geen enkele navigatiefout (voor het eerst), controlepunten in de juiste minuut gepasseerd en schitterende RT’s. Een korte inspectie van het klassement bevestigt onze goede indrukken: 20ste op 26 deelnemers in onze categorie en op een steenworp van de vijf concurrenten voor ons. Gezien onze uitrusting die past in een Russische goelag en de vele strafpunten voor de DS (cilinderinhoud boven twee liter en bouwjaar na 1970) is dat een eervol resultaat.

Vaarwel kalfjes, koeien en varkens

Tweede ronde. Zoals ervaren backpackers leggen we de eerste tientallen kilometers rustig af, passeren we altijd op het juiste moment bij de controlepost en volgen we onze RT zo goed mogelijk. We zien al een sprankelende editie 2012 voor ons! Maar dan worden we plots ongerust. De stuurbekrachtiging weigert alle dienst als we van richting veranderen. Zou er een hydraulisch probleem zijn? Enkele kilometers verderop wordt het bevestigd bij een gevaarlijk remmanoeuvre. Het is tijd om de wapens neer te leggen, de DS verliest zijn groene vloeistof en de ophanging kreunt als een marathonloper op het einde van de wedstrijd. We moeten ons laten terugslepen.

Nog een keer?

Deze derde editie heeft niet het verhoopte succes gebracht en de 12 uren van Hoei werden uiteindelijk zes uren voor ons. Maar we willen deze ervaring zeker nog niet opgeven. Ze is memorabel door de sympathieke sfeer, het parcours dat met zorg werd uitgestippeld, de mooie landschappen, de vlekkeloze organisatie en de kwaliteit van het deelnemersveld. Dit is geen dag zoals alle andere. Afspraak volgend jaar.