Muscle car

In de Verenigde Staten beleeft de muscle car een revival. Na de Ford Mustang en Dodge Challenger, herrijst de Chevrolet Camaro uit zijn as. Het recept is zo eenvoudig als een hamburger zonder salade: een indrukwekkende ‘smoel’, een grote V8 en een bodemprijs. Het stereotype wordt nog meer bevestigd: Chevrolet besloot om de V6 die in Verenigde Staten bestaat links te laten liggen en alleen de 6.2 V8 (geleend van de Corvette) te importeren.

You’ve got the looks

Dat staat hij, in de garage. Met de blik van een leeuw, gespannen spieren en een rode streep op de motorkap. Geen twijfel mogelijk: de Camaro is viriel. Wat opvalt, zijn de afmetingen. De Camaro werd op maat gebouwd voor cowboys en is 4,84 meter lang en maar liefst 1,92 meter breed.

Flashy

Binnenin heerst evenmin twijfel over de origine van dit beest: er zijn veel instrumenten en de uitrusting is even rijkelijk als een King Size-burger. Het geheel straalt dezelfde kwaliteit uit als een goedkoop horloge dat je op een marktje aan het station gekocht hebt. Kortom, flashy. Vreemd is de rijpositie: ondanks de indrukwekkende buitenafmetingen voel je je benepen achter het stuur. Dat komt door het lage dak, dat grote personen verplicht om hun Stetson af te zetten of de cabriolet te bestellen. 

Nostalgie

Zenuwachtig, ik geef het toe, draai ik de contactsleutel om. De antieke V8 wordt wakker met een ingehouden gebrul, een beetje schokkerig. Tegenover deze V8 lijken de Europese sportieve motoren ontwikkeld door de NASA. Dit grote blok is dus helemaal niet geavanceerd, hij komt recht uit de oertijd van de auto. Eén enkele nokkenas, twee kleppen per cilinder en specifieke waarden zoals een Toyota Aygo. Gelukkig haalt de V8 de schade in door zijn grote cilinderinhoud, waardoor uiteindelijk 432 pk vrijkomt bij 5.900 tr/min en een koppel van 569 Nm bij 4.600 tr/min.

Ik begrijp het niet

Zoals gewoonlijk probeer ik de rijpositie van een rallypiloot te vinden, met een rechte rugleuning, een lage zit en een recht stuur dat niet ver verwijderd is. Een onmogelijke opdracht. Hier moet je je blijkbaar laten vallen in een fauteuil. Veel zijdelingse steun is er niet, het leder glijdt en de rugleuning moet naar achteren om niet met mijn hoofd tegen het dak te zitten. Kortom, niet geweldig.

Mijn god, zo hard!

Blijkbaar heb ik een tekort aan proteïnen in mijn kuiten. De eerste meters rijden is hard labeur door het koppelingspedaal dat even hard is als het zadel van een Mustang en een versnellingspook die even licht blijkt als een T-bonesteak. Voeg daar nog een krap zicht bij en je begrijpt al snel waarom de Camaro niet de ideale auto is voor een shoppingtrip naar het stadscentrum. 

Europees rijgedrag

Een bochtig wegje, een goede zichtbaarheid: we kunnen vertrekken. Door de Camaro te willen besturen als een Europese sportwagen, worden we ons al snel bewust dat dit niet zijn roeping is. De besturing had directer mogen zijn, het hoge gewicht creëert een inertie die een handicap vormt en de afmetingen maken hem niet bepaald wendbaar. Maar het weggedrag blijft homogeen en stabiel. Op dat vlak is de Camaro superieur aan zijn rivalen Mustang en Challenger. Driftliefhebbers zullen de mechanische zelfsper opmerken en de stabiliteitscontrole die je volledig kunt uitschakelen.

De motor stelt echter teleur: de versnellingen zijn even lang als een voetgangersbrug over de Grand Canyon, wat de V8 verstikt. Met 432 paarden hadden we een raketstart verwacht, maar er valt niets explosiefs te melden. Hij heeft wel reserves, maar de pook die even koppig is als een rodeostier beknot het potentieel van de motor. Als de brugverhouding korter was geweest, dan konden we de rode zone opzoeken. Het geluid is typerend, maar mocht meer aanwezig zijn.  

Amerikaans rijgedrag

Misschien hapert er iets aan onze manier van rijden? Ik bekijk een goede Amerikaanse B-serie en dan komt de ommekeer. Ik spring meteen weer in de Camaro, stel de rugleuning in, selecteer enkele blues- en countryliedjes en laat de V8 draaien bij lage toeren. Wat een plezier! De ophanging is zacht en wist alle hobbels weg, terwijl ik geniet van het ontspannende geluid van de grote motor. Het zicht op de immense motorkap, de talrijke wijzers van de instrumenten, de breedte van het interieur: welkom in de Verenigde Staten. 

Praktische kant

Ondanks de afmetingen die een Texaanse ranch waardig zijn, is de Camaro zeker niet de ideale gezinswagen. Achterin zit je niet zo slecht, maar om daar te geraken moet je een acrobaat zijn. Het koffervolume van 384 liter lijkt correct, maar is even toegankelijk als de goudreserve van Fort Knox.

Goedkope V8

De Camaro is over de plas schandalig goedkoop. In Europa kost hij meer, maar blijft de prijs aantrekkelijk. Het is de goedkoopste V8 op de markt. Voor 38.500 euro vertrek je met dit leuke speeltje. Een ommetje langs de optielijst doet het budget bovendien geen pijn: er zijn er maar zeven.
Standaard is de Camaro al goed uitgerust: drie jaar garantie, een snelheidsregelaar, airco (alleen manueel), 20-duimsvelgen, xenonkoplampen, achteruitrijcamera, stereo met negen luidsprekers, head-updisplay, … Chevrolet levert ook een cabriolet en een automatische versnellingsbak (met 30 pk minder vermogen).    

Stevige drinker?

We kunnen je geruststellen: het verbruik is minder erg dan we gevreesd hadden. De Camaro drinkt graag benzine, maar niet spectaculair veel. De constructeur kondigt een gemiddelde van 14,1 l/100 km aan. Dat is veel, maar bij dagelijks gebruik op gewone wegen en snelwegen kwam ik toe met één liter minder. De CO2-uitstoot zal de groene jongens wel afschrikken: 329 g/km. Slik …

Conclusie

Heb je lak aan politieke correctheid? Kijk je elke avond naar de herhalingen van Bullit met een emmer popcorn? Moet een auto voor jou sowieso een V8 hebben, zelfs al rijd je graag met de elleboog op de deur en wat folkmuziek? Go for it! Zoek je daarentegen een goedkoop alternatief voor de Europese sportwagens, zoek dan elders je heil. In ieder geval zijn we heel blij dat de nieuwe Camaro er is: wat een karakter heeft deze bolide.