Het is geen eenvoudige taak om een legende als de Dino 246 GT te moeten toch opvolgen. Maar begin de jaren ’70 begon de mooie Dino te veel naar de jaren ’60 te ruiken, met zijn gracieuze rondingen en V6 van minder dan 200 pk. Om de mooie diva te vervangen brak Ferrari volledig uit zijn gebruikelijke patroon: voor het design werd een beroep gedaan op Bertone, de V6 werd vervangen door een V8 en er kwamen zelfs twee extra stoelen bij. Op het salon van Parijs van 1973 werd de nieuwkomer voorgesteld onder de naam Dino 308 GT4.
Evenwicht en prestaties
Op papier wist hij te overtuigen: de centraal gemonteerde V8 van 3,0 liter ontwikkelde 225 pk en beloofde veel betere prestaties dan zijn voorganger, met een topsnelheid van 250 km/u. De teller wees al na 7 seconden spurten 100 km/u aan, wat destijds een uitstekende prestatie was. Het bijzonder evenwichtige rijgedrag dankzij de centraal geplaatste V8 werd regelmatig een referentie genoemd. Om zich te schikken naar de beperkende fiscaliteit van de Italiaanse markt van destijds kwam er ook een 208 GT4 met een tot 2 liter teruggebrachte V8 van 180 pk.
Onbemind
Ondanks zijn uitmuntende prestaties wist de 308 GT4 niet te verleiden, door zijn te hoekige en te merkwaardige design. In 1976 werd het merk Dino opgedoekt en kreeg de 308 eindelijk het heilige Ferrari-logo. Een jaar of 4 later ging de stekker eruit, na 2.826 exemplaren. Zijn opvolger was de Mondial 8, die maar matig presteerde en die niet veel meer populariteit genoot.
Vandaag wel gegeerd
Toen de 308 GT4 op de tweedehandsmarkt kwam en vervolgens in de collectiewereld kreeg hij al snel de reputatie van de ‘beginners-Ferrari’. Hij werd gemeden door puristen die het niet hadden voor zijn V8, zijn vier zitplaatsen en zijn stijl, maar de 5 jongste jaren kwam hij steeds meer in de aandacht. Zijn herverkoopwaarde is fors gestegen en een mooi exemplaar gaat tegenwoordig voor meer dan 70.000 euro van de hand.