De minister van Gelijke Kansen Joëlle Milquet uitte deze week zware kritiek op de hostessen en hun (te) sexy outfits op de stands van het salon. Ze waarschuwde de organisatoren van het autosalon en beschuldigde hen dat ze vrouwen als objecten gebruiken. Wat denken we daarvan? Is het plat feminisme of hoog tijd om aan de alarmbel te trekken?

Eerst en vooral: welke zin heeft het om een vrouw naast een auto te plaatsen?

Het is een lokaas: hostessen trekken de aandacht van mannen en doen het testosterongehalte stijgen. Ze zijn heel gebruikelijk in sterke mannenwerelden zoals de autosector, de bokswereld of vliegtuigcabines in de jaren ’40. De pin-up is een icoon. Ik zou zelfs meer zeggen: de twee vrouwen met zijden rok die dit jaar bij Bentley stonden, gaven de auto’s die ze flankeerden een surplus aan elegantie, dat valt niet te ontkennen.

In naam van de traditie zouden we ze toch graag houden, de knappe dames. Maar als de merken tegen elkaar gaan opbieden en het een soort pornodemonstratie wordt die puur bedoeld is om wat buzz te creëren, loopt het mis. Als ik van kwade wil zou zijn, dan zou ik zeggen dat het belachelijk is als een merk niets meer in huis heeft dan een minishort om publiek te trekken naar zijn stand.

“Maar eigenlijk kan het toch geen kwaad.”

Ja en neen. De aanpak van de autoconstructeur is seksistisch, dat moeten we toegeven. We zullen niet in de val trappen van het ultrafeminisme, dat de babes ziet als slachtoffers die worden uitgebuit, maar we moeten vaststellen dat de vrouwen er worden uitgestald als vlees om het publiek te prikkelen. Voor het imago van de vrouw is dat niet geweldig.

Iedereen die nu zijn schouders ophaalt, moet eens denken aan zijn vrouw, zus of favoriete nichtje van 17 jaar dat voor haar eerste studentenjob in een pakje van 16 cm² moet kruipen en de avances (en losse handjes) van allerlei kijkers met een te hoog libido moet afweren. Of zelfs een aanranding in het openbaar moet ondergaan. Dat kalmeert je wel, zeker?

Zijn de outfits echt te sexy?

Ze zijn kort (heel kort) en zeer strak. Maar laten we niet de heilige maagd spelen: naaktheid is tegenwoordig gemeengoed. Dagelijks krijg je voor acht uur al naakte vrouwen te zien, alleen maar om zeep te verkopen. Of dat wel opportuun of mooi is, is subjectief. Uiteindelijk komt het standpunt van Milquet neer op het creëren van een wettelijk kader voor goede smaak. En dat is niet mogelijk.

Conclusie: ten gronde doet ze als minister van Gelijke Kansen gewoon haar job. Ze moet wijzen op praktijken die inderdaad een beetje seksistisch zijn. Zeker na de twee zedengevallen op het salon stelt zich het probleem van de limieten, de grens tussen een sexy pose en misplaatst tippelen die niet overschreden mag worden. Het gaat om elementair respect voor deze jonge vrouwen. Een sector zoals de autosector, die dicht bij de mensen en de maatschappij staat, mag die kwestie niet negeren in naam van de ‘traditie’ of extra persaandacht.

Lees ook: Edito Milquet en de babes: Joëlle trekt ten oorlog!