De motor gaat er op vooruit, nog altijd met hetzelfde (en comfortabel) vermogen van 173 pk, maar met een guller koppel aan lagere toerentallen. Het ziet er niet meteen zo uit, maar de VFR 2012 kende wel degelijk een aantal evoluties, ook al is er een ervaren oog nodig om het verschil te kunnen zien tussen de verschillende bouwjaren. We zullen een beetje helpen, het achterlicht maakt vanaf nu bijvoorbeeld gebruik van de LED technologie. Dat de motor over meer koppel beschikt hadden we al gezegd, maar ook de DCT transmissie onderging enkele wijzigingen met een fijner beheer en de mogelijkheid om in de automatische "D" of "S" stand zelf te schakelen, zonder van de automatische schakelmodus af te stappen. 

Antislip

Een andere kritiek waar de VFR mee te maken had was zijn autonomie. In dat opzicht hebben de ingenieurs bij Honda het motorbeheer aangepast voor een beter rendement en een tank dat een halve liter groter is geworden. Het eerder karige dashboard maakt nu plaats voor uitgebreidere informatie zoals het gemiddeld verbruik, de resterende autonomie, de temperatuur en het uur. Het zadelprofiel is ook nieuw en is nu overtrokken met een minder gladde materie. De vorige VFR deed al afstand van de meer en meer voorkomende elektronische steun, maar dat doen ze niet met het antislip systeem, een logische keuze voor een machine dat over een vermogen van 173 pk beschikt. Het remsysteem is identiek gebleven, inclusief het C-ABS systeem.  

Missers?

Honda maakt al jaren gebruik van enkele technologieën waar ze oprecht fier mogen op zijn. Volgens ons beschikt de VFR over twee absolute troeven, ook al zijn dat volgens sommigen regelrechte missers, en dan hebben we het over zijn lijn en DCT transmissie. De VFR is nog altijd in staat om zich op een originele en elegante manier te onderscheiden van de concurrentie. Zijn look is harmonieus en bezit een zekere klasse waar we maar niet genoeg van krijgen. Perfect is het nooit, zoals de relatief licht uitvallende uitlaat, maar het geheel is meer dan geslaagd en gaat gepaard met een voorbeeldige afwerking.  

Troeven?

De tweede troef van de VFR is volgens ons, net zoals voor de Crosstourer en de drie NC700 modellen, zijn dubbele koppeling. Honda is een van de weinige constructeurs dat verder durft kijken dan hun neus lang is met een duidelijke visie voor de toekomst. De innovatie zit hem niet langer in het bijwinnen van enkele pk's of het verlies van enkele kilos zodat een zeldzame piloot op circuit het onderste uit de kan kan halen. Antwoorden bieden voor de toekomst en (hopelijk) een groot aantal nieuwe klanten blijkt ons een veel betere keuze. De rasechte motard moet plaats maken voor een cliënteel dat eerder de gemakkelijk te bedienen wagen gewoon is, en waarvoor het motorrijden in de meeste gevallen beperkt blijft tot de scooter.

Andere versie

Waarom dan geen gebruik maken van een automatische transmissie? Honda heeft daar een ander antwoord op: een gerobotiseerde versnellingsbak met dubbele koppeling. De motor geniet hierbij van een klassieke transmissie, maar ontkoppelen en zoeken naar de neutrale stand (en zeg niet dat dat nooit het geval is!) is verleden tijd. En geef toe, volop van de motor genieten zonder zich zorgen te maken over welke de juiste versnelling zou zijn is toch geen zonde? De motards die zich hebben laten verleiden door een maxi-scooter hebben daar in de meeste gevallen helemaal geen last van.

Techniek

De VFR beschikt nu in elk geval over een doeltreffende transmissie, naast de mogelijkheid om nog altijd "manueel" te kunnen schakelen bestaat er ook de mogelijkheid om uit twee verschillende instellingen te kiezen en op verschillende manieren van deze machine te genieten, waarbij de "S" instelling het best vergeleken kan worden met een klassieke versnellingsbak. Het gebruik van dit systeem is perfect, of toch zo goed als. Het ergste wat we hebben kunnen vaststellen is een "klong" geluid aan heel lage snelheden. Maar dat weegt helemaal niet op tegen de vele voordelen van dit systeem, en dan vooral in het drukke stadsverkeer waar we vandaag de dag meer en meer mee te maken krijgen. 

Het voornaamste nadeel van de VFR is zijn gewicht, 277 kg! Dat is niet niks, en maakt hem niet van de handigste op kleine en bochtige landwegen. Een Crosstourer, met zijn groter stuur en comfortabelere zithouding, slaagt daar al een pak beter in.