De Milanese oven

Voor aardlingen als wij, die temperaturen rond de 20° gewoon zijn, is de hitte in de Italiaanse metropool maar moeilijk te verdragen. Gelukkig heeft deze grote Renault daar weinig last van en voelt de airco als een wellness-behandeling aan. En met meer dan 35° in de schaduw is die erg welkom. Door het grote glasoppervlak heeft de Grand Espace toch enige gelijkenis met een serre. Voor we verder rijden moet er nog even getankt worden. Met zijn 83 liter komt de Espace haast 1000 kilometer ver. Maar voltanken kost ook een aardige duit!

Op weg naar Trieste

De weg naar Trieste is lang, recht en monotoon. Met de cruise op 130 worden we plots door een Mercedes SL 55 AMG met Russisch kenteken ingehaald. Het is net alsof onder de kap de motor van een oude bommenwerper ligt, zolang blijft het zware gegrom van de V8 in onze Espace resoneren. In deze laatste valt zeker de geslaagde geluidsisolatie op, wat het algemene comfort verhoogd. Waardoor we extra van de knappe muziek uit de uitstekende geluidsinstallatie van de Initiale-uitrusting laat genieten. Even voor Trieste besluiten we om nog even van de uitstekende Italiaanse keuken te genieten. Ondertussen bemerken we allerhande autokentekens. Naast enkele grote BMW’s uit Bosnië staat een Iraanse vrachtwagen, terwijl wat verder nog enkele Serven een plaatsje zoeken.

Eerst Sovenië en dan...

Ook de Slovenen verlangen nu een vignet voor hun snelwegen, maar we besluiten om dat dure papiertje maar zo te laten en kiezen voor de kleinere hoofdwegen. Het verkeer is erg druk. Blijkbaar zo druk dat er geen tijd is om wegbedekking te herstellen, laat staan te vervangen. Maar al snel zijn we door Slovenië heen en bereiken we Kroatië. De wantrouwige blik van de douanier herinnert er ons aan dat we het Europa van de 27 verlaten. De GPS denkt dat blijkbaar ook, want volgens hem zitten we ergens midden in het veld. En buiten enkele grote wegen en grote steden is hij volledig de kluts kwijt. We volgen de kust en rijden via een erg leuke weg van Rijeka naar Prizna. Bij wijlen lijkt het alsof we aan de Côte d’Azur zitten. Op de bochtige en drukke baan is inhalen een belevenis op zich. De 2 ton maken het, samen met ons toeristische uitzet, de motor behoorlijk moeilijk en soms duren de hernemingen tergend lang. Een eskader zwarte BMW’s haalt ons aan hoge snelheid in en herhaalt dit haasje-over tot ze uit het zicht verdwenen zijn. Dit was er behoorlijk over. Dan doen we het liever wat kalmer aan en genieten van het prachtige landschap. Het avondlicht laat de kustwoningen nog feller schitteren, zodat ze nog mooier in het zeewater weerspiegeld worden. Talloze eilandjes liggen her en der verspreid en zijn om ter mooist. Uit de stereo klatert Coldplay, totdat bij Prizna een richtingsaanwijzer ons naar de veerpont stuurt dat ons naar Pag zal brengen. Het kost ons wel 24 euro, maar nu we toch zo dicht bij ons doel zijn…. De nacht valt en het wordt al wat frisser als we meegenieten van de sfeer op deze ijzeren kolos. Na 10 minuutje staan we al op het eiland. De wegen zijn bergachtig, maar prachtig om te rijden, terwijl de adaptieve Xenon-lichten de donkere horizon verdrijven.

Eerste en laatste wegvergissing

Zonder GPS moeten we weer beroep doen op ons oriëntatievermogen en de kaartleeskunde van onze copiloot. En je raadt het al. We verwisselen Novalia met Stara Novalia en belanden in een echt gat waar Christus nog niet geweest is. Uiteindelijk is het toch niet zo moeilijk om Novalia te vinden, maar dan begint de zoektocht naar de camping. Omdat het al 22u30 is en de camping om 23 uur zijn deuren sluit zoeken we een goede ziel die ons de weg wil wijzen. En dat is rapper gezegd als gedaan, want de plaatselijke bewoners zijn niet zo vertrouwd met de Engelse taal. Ik schraap dan maar mijn laatste woorden Duits bij elkaar en tracht me verstaanbaar te maken. Ik prijs me blij dat ook in ons landje Duits gesproken wordt, want alle vingers wijzen in dezelfde richting. Toch denk ik dat ik wat aan mijn uitspraak moet doen, want we draaien voortdurend rondjes. Een tweede poging heeft meer succes en na enkele minuten vinden we dan toch onze slaapplaats. Oef, enkele dagen welverdiende rust komen eraan. De Grand Espace heeft zijn rust verdiend. Toch moeten we even opmerken dat ondanks dat Keyless-entry vandaag de dag algemeen verspreid is, de werking toch niet altijd helemaal logisch in elkaar zit en dat soms de techniek het blijkbaar zelf niet meer weet. Ok, ik heb ermee in het zoute water van de Middellandse Zee gezwommen en ikheb niet echt opgelet als ik ze ergens neerlegde, maar toch…. Een nieuwe batterij later werkte (bijna) alles weer naar behoren. Met platte batterij kan je toch de auto sluiten…buiten de koffer dan. Raar. Maar mijn zwemtochtje is dan toch voor iets goed geweest. Excuses, maar toch…



De terugkeer

Bij de terugkeer laten we Milaan links liggen en verkiezen we om van Trieste de richting van Udine te volgen en dan Oostenrijk te doorkruisen. Maar ook in Oostenrijk moet je op de autosnelwegen tol betalen en daarom zoeken we weer de kleine wegen naar de Duitse grens. De thermometer doet vergeefse moeite om de hoogte van de voorbije dagen te behalen, maar het uitzicht van de prachtige valleien doet ons vergeten dat de temperatuur eigenlijk deprimerend snel naar beneden gaat. De natuur is schitterend om zien, maar regelmatig staan er betonnen constructies neergepoot die men bruggen noemt en het mooie uitzicht vergallen. Ondertussen lijkt de temperatuur de hoogte van de bergen wel te volgen en is de regen er meer en meer van overtuigd dat zijn aanwezigheid vereist is. Toch kan de regen de mooie herinneringen niet wegspoelen, maar worden de druppels door de automatische wissers weggevaagd. In Salzburg maken we een stop en in een uiterst sympathiek restaurantje schaven we eerst onze kennis van het Duits nog wat bij, om daarna een heerlijk bord zuurkool te verorberen. Nabij München wordt het dan tijd om een kleine siësta in te lassen, alvorens de laatste etappe aan te vatten. Het laatste deel van onze reis leggen we af zonder stop en wanneer we België binnenrijden worden we zowaar door de zon verwelkomd. Eindelijk mag onze Renault Grand Espace enkele dagen rust nemen.

Na goed 4000 km...

En de bilan? Wel die is uiterst positief! De Grand Espace bewees dat hij meer is als enkel maar een transportmiddel. De achterklep diende als bescherming tijdens onze culinaire stops, ’s avonds werd zijn interieur omgetoverd tot een heuse filmzaal of zelfs als slaapkamer langs de autosnelweg, terwijl de bergruimtes zowat alle kleine prullaria kunnen slikken. Na 4000 km kunnen we het comfort, de uitzonderlijke modulariteit en het ruime interieur uiterst appreciëren. Het rijcomfort wordt door de automaat nog eens vergroot, zeker nadat de linkervoet van uw dienaar door een wilde rots werd overvallen. Laatste info: gemiddeld verbruikten we 9 liter per honderd kilometer. Erg redelijk als je het ons vraagt.