De “ouwe” Tiger liep te koop met een vechtjassenstijl, die hem wel paste: hoog op zijn poten, lang zadel, brede bagagedrager, het grote vorkhoofd, de vorkbescherming, een 19-duimsvelg vooraan, de grote tankinhoud van 24 liter, lange veerwegen enz... Wij beschrijven de details voor hen die het oude beest niet kennen, want buiten de naam en het aantal cilinders, wordt het heel moeilijk om nog enige gelijkenis te vinden tussen de oude en de nieuwe Tiger. Maar toch betreuren we dit niet want de nieuwe Tiger valt met zijn nieuw hedendaags, trendy en sexy velletje behoorlijk op.
Overal nieuwigheden...
De motor is beladen met tal van nieuwigheden...Gedaan met het ijzeren frame dat vervangen wordt door een aluminium exemplaar dat van de Speed Triple afgeleid werd. Afgelopen ook met de ophanging met een (te) grote veerhoogte. Zowel achteraan (i.p.v. 200) als vooraan (min 20 mm) blijft er 150 mm veerweg, met een volledig regelbare upside-down voorvork van 43mm. Met zijn 17-duims spaakvelgen vooraan en achteraan met daarop respectievelijk 180/55-17 en 120/70-17, ruikt dit meer naar asfalt als naar steenslag! Door de afgeslankte lijn kan je 4 liter benzine minder mee en op zo’n verfijnde achtersteven vindt de bagagedrager geen plaats meer. Het zal nu wel duidelijk zijn dat de Tiger andere oorden opzoekt en dichter bij de stijl van motoren als de Multistrada komt. Toch verloochent de Tiger zijn afkomst niet helemaal met een zadel dat bijna even hoog ligt als op het vorige model, dezelfde lengte heeft behouden en nog steeds een comfortabele zit biedt terwijl het brede stuur nog steeds een ontspannen en heel "trail" gerichte rijhouding biedt. Maar toch zal net als vroeger, meer dan één geïnteresseerde zich behoorlijk geïntimideerd voelen door de algemene afmetingen.
Drie(cylinder)werf hoera!
Je hoeft je bij aanschaft van de Tiger niet af te vragen of je ooit off-road zou gaan, want ook zo kan je er héél veel plezier aan hebben. In vergelijking met de Speed Triple verloor de verbijsterende motor ongetwijfeld wat van zijn gif, maar toch blijven er genoeg paarden over om van te kunnen genieten. Het wordt moeilijker en moeilijker om niet steeds in herhaling te vallen, maar telkens we de 3- cilinder uit Hinckley mogen testen, overtuigt deze motor ons met zoveel kwaliteiten dat het ergens verwonderlijk is dat we een dergelijke opvatting niet bij andere constructeurs terugvinden. Maar je zal hier dus weer eens lezen dat hij het karakter en de koppel heeft van een tweecilinder en het bereik en de kracht van een vierpoter. Of simpelweg: hij trekt non stop en erg krachtig door! Hij kan niet zo laag in de toeren als een zachte vier cilinder, die al vanaf traagloop begint te snorren, maar vanaf 3.000 toeren tot aan de toerentalbegrenzer schreeuwt hij heftig en krachtig zijn genoegen uit.
Too much?
De motor herneemt krachtig vanop elk regime, geraakt nooit buiten adem en stuwt zonder enige verzwakking de Tiger tot meer dan 220 km/u. Inderdaad zó heerlijk dat het bijna "too much" is. Het wordt écht moeilijk om braaf te blijven en steeds weer is er die zin om deze enthousiasmerende molen vol te laten oplaaien. Resultaat: het gaat vlug, vaak véél te vlug! Want ook het chassis zorgt er niet voor dat de onstuimigheid wat afgekoeld wordt. Met een drooggewicht van 198 kilo is de Tiger zeker geen fiets, en toch vind je hier (weer) het goedmoedige gedrag van een Multistrada terug of, om in de familie te blijven, dat van de Speed. Nog een ander pluspunt is het comfortabele rijgedrag, ook al blijft de bescherming van de rijder voor verbetering vatbaar (maar we moeten toegeven dat we op de Duitse snelwegen echt niet getreuzeld hebben...). Het uitstekende comfort van de ophanging heeft trouwens geen invloed op de rijprecisie. Dergelijke chassis en motoren zouden er meer moeten gebouwd worden!
En de gebreken?
In deze idyllische beschrijving vallen de remmen een beetje uit de toon. De erg krachtige achterrem durft nogal eens te blokkeren bij een hard remmanoeuver. De indrukwekkende voorrem, met zijn radiale Nissin-beugels met 4 zuigers en de twee schijven van 320mm, ontgoochelt enigszins door de onaangename bediening, terwijl ze ook niet echt bijten. De Tiger remt uiteraard wel en zelfs helemaal niet slecht, enkel de feeling is wat ondermaats. Op het dynamisme vlak zien we zo dadelijk niets anders wat we de Tiger zouden kunnen verwijten en eigenlijk heeft dat minpuntje meer met gewenning te maken als met daadwerkelijke doeltreffendheid. Dit euvel wordt trouwens ruimschoots gecompenseerd door het ABS, dat met de werking van de achterrem in het hoofd zeker een aanrader is. Dit ABS kunnen we enkel als “perfect” omschrijven.
Bijna perfect
Voor het overige zijn het enkele onbeduidende details waarop we de Tiger kunnen bekritiseren. Zoals het werkelijke goedkoop ogende stuur, waarbij je je inbeeldt dat het uit een oude voorraad komt, die bij de overname van "Triumph" door John Bloor inbegrepen was. Neen, het grootste verwijt dat we de Tiger maken is dat de praktische aspecten die zo eigen waren aan zijn voorganger, verdwenen zijn. Was het echt nodig om onder het mom van een doeltreffend rijgedrag de bagagedrager op te offeren en zelfs niet te door haken te vervangen of nog om de in de files zo broodnodig “warning” weg te laten? Dat je telkens het stuur moet loslaten om de info van de boordcomputer af te lezen of dat je af en toe je handen besmeurt omdat de kettingbescherming wat nipt is, zijn details die echter storend kunnen worden. Een foutloos parcours is nochtans niet onbereikbaar, des te meer daar de prijs met 10.520 euro’s (11.390 met ABS) héél concurrerend blijft tegenover zijn rivalen. Enige uitzondering daarop is de Suzuki DL 1000, maar dan stellen we ons dadelijk de vraag of ze beiden wel in dezelfde bak graaien. Ach wat, het grootste gebrek van de Tiger is dat het een “te” aantrekkelijke motor is geworden☺! Da’s toch jammer hé?!