Er waren eens twee vriendinnen die zichzelf Clic en Claque noemden. Vriendinnen die elkaar al lang kenden en besloten om deel te nemen aan een wedstrijd van Suzuki, 4x4 Plus Magazine en Vroom.be, zonder echt te geloven in hun kansen. Vandaag zijn ze helemaal geslaagd in hun avontuur, na een intense en uitdagende ervaring. En met een mooi resultaat als kers op de taart.
Kleine omweg
Ter herinnering: de Trophée Roses des Sables is geen snelheidsrace, maar een oriëntatieproef. De ploegen worden geklasseerd op basis van de afgelegde kilometers. Andere proeven testen hun vaardigheden in de duinen. De deelnemers, allemaal vrouwen, moeten terugvallen op het kompas, het roadbook of hun oriëntatiegevoel en de nodige voorzichtigheid aan de dag leggen bij het afdalen van de duinen.
In het begin gaat alles prima voor Team Claque. Onze twee hoofdrolspeelsters doen het rustig aan en blijven de situatie gemakkelijk meester. Clic neemt de duinen met het gemak van een oude rot en Claque bewijst haar aangeboren oriëntatiegevoel. Maar er duiken moeilijkheden op en Team Claque moet nog gewoon worden aan de subtiele oriëntatierichtlijnen. Navigeren à la Christoffel Columbus en een uitstapje van 30 km buiten het parcours blijven niet zonder gevolg in het klassement: 115de. Volgende keer beter!
Onafhankelijke ophanging
Het team zet zijn weg voort, leert de kneepjes van het vak en klimt gestaag in het klassement. Team Claque zet zelfs een schitterende zesde plaats neer in de vierde etappe. Slechts twee keer rijden ze zich vast in het zand en een lekke band bleef uit.
Tussen alle ‘tanks’ van de concurrentie lijkt de Suzuki Grand Vitara een lilliputter. Maar de Japanse 4x4 bewijst zijn uitstekende wendbaarheid in de duinen, houdt het gewicht laag en beschikt over een integrale 4x4-transmissie.
Het gaat goed, maar plots … Krak, de steun van de schokdemper rechts achteraan heeft het begeven. De relatief strak afgestelde schokdemper (niet origineel, maar aangepast voor de wedstrijd) wordt zwaar op de proef gesteld en breekt uiteindelijk los van de koets van de Suzuki.
Gelukkig zijn er nog de wonderhanden van de mecaniciens die technische bijstand verlenen. Met een lasapparaat en een ijzeren wil brengen ze alles weer in orde. Nu ja, in het donker in de woestijn is het niet vanzelfsprekend om zo’n defect professioneel te herstellen. Gevolg: onze meisjes mogen nog maximaal 30 à 40 km/u rijden, moeten letten op het minste takje op de grond en zijn dus extra gestresseerd. Gelukkig houdt de dappere kleine Suzuki het vol tot aan de eindstreep.
Aan de aankomst
“Wanneer vertrekken we weer?”, klinkt het na afloop van de Trophée. Geen twijfel mogelijk: dit team zal deze emotionele en intense ervaring nooit vergeten. Een korte gezondheidswandeling tussen de kamelen was het zeker niet. De fysieke inspanning was enorm en bijna alle teams konden hun tranen niet bedwingen bij de aankomst.
Het cijferwerk dan. Team Claque eindigde 58ste in het algemene klassement op een totaal van 138 teams. Een knap resultaat, gezien de moeilijkheden. Er waren tien opgaves. ‘Maar’ tien opgaves zou ik durven te schrijven, gezien de complexiteit van de beproeving.
De wedstrijd steunde ook enkele goede doelen. Het bedrijf Pairan installeerde zonnepanelen in de meest afgezonderde dorpen. Zelf deelden de Roses 650 kg geschenken uit, bovenop de 1,2 ton pasta en rijst geschonken door de organisatoren en Panzani.
Ook te volgen op de site Mysphere.