Vorig
In 1968 kleurde de bankrekening van het merk met de drietand bloedrood. Citroën verraste de autowereld door zijn beslissing om het bedrijf over te nemen. Daaruit volgde een nogal stormachtige samenwerking, die echter wel resulteerde in een reeks heel mooie auto’s, zoals de Citroën SM, de Maserati Merak en, vooral, de fantastische Bora. Het laatste werk van Maserati onder Citroën-beheer werd echter niet zo’n groot succes. We hebben het over de tweede generatie van de Quattroporte, die zelfs een van de grootste flops uit de automobiele geschiedenis is geworden.
De in 1973 voorgestelde tweede generatie van de Quattroporte brak met alle conventies. Allereerst al door zijn stijl: hij was getekend door Marcello Gandini voor rekening van Bertone en had een weinig geïnspireerde vorm. Het Italiaanse genie, aan wie we onder meer de Lamborghini Miura te danken hebben, had duidelijk een minder goede dag. Vervolgens was er zijn formaat: 5,13 meter lang, dat was in 1973 kolossaal.
Maar wat de berline echt de nek heeft omgewrongen, was de techniek. Onder de motorkap lag de V6 die was ontwikkeld voor de SM en de Merak. Uit zijn longinhoud van drie liter haalde hij op een goede dag 210 pk, wat te nipt was voor het gewicht van de berline: 1.600 kilo leeg. Bovendien gaf hij zijn vermogen door aan de voorwielen, wat gewoon heiligschennis is voor zo’n dure berline, zeker wanneer er een drietandlogo op staat. De invloed van Citroën ging nog verder, want hij stond ook op een hydraulische ophanging…
