De Signum was grotendeels gebaseerd op de Vectra – hij was trouwens nauwelijks groter – en wierp zich op als een grote reisberline met de look van een break. Het idee deed dus denken aan dat van de Renault Vel Satis, maar dan met wat minder stilistische zwier… Dit is ten slotte Opel, dus moest het model er veel braver uitzien.
Het grote voordeel van de formule was het ruimtegebruik: de beenruimte achterin werd als een referentie gezien. Bovendien had Opel werk gemaakt van de moduleerbaarheid, met een flexibele achterbank die plaats bood aan drie passagiers dicht bij elkaar of twee mensen die er als vorsten zaten. Onder de motorkap heerste ook vooral traditie: de benzine- en dieselmotoren telden vier of zes cilinders en ontwikkelden 100 tot 250 pk.
Helaas sloeg de formule net als bij de Vel Satis niet aan. Hoewel de Signum geen echte minpunten had, is hij er nooit in geslaagd om een publiek te vinden. Ongetwijfeld oogde hij te braaf om originele mensen te verleiden (al gaan die zelden in dit segment winkelen) maar niet traditioneel genoeg om conservatieve zielen aan te spreken. Na 5 jaar productie trok Opel er in 2008 de stekker uit. Het merk keerde voor zijn topmodel terug naar een klassieker formaat met de Insignia.