Daniele Torresan, reletiaverantwoordelijke van de Piaggio groep waar Moto Guzzi nu deel van uitmaakt, heeft deze trip mogelijk gemaakt door ons een model ter beschikking te stellen dat speciaal van het perscentrum naar de fabriek werd gebracht. Hij had er ook aan gedacht om dit model uit te rusten met een bagagerek, naast de standaard koffers.

De fabriek straalt misschien niet langer het succes uit dat het merk ooit gekend heeft, maar sinds 1921 is dit de geboorteplaats van alle Guzzi modellen. Toen gebeurde nog alles binnen de muren van deze fabriek. Nu gebeurt er enkel nog de assemblage, één gebouw voor de motoren, een ander voor de montage. Zo goed als alle toeleveranciers zijn Italiaans, en meestal uit het noorden, hoofdzakelijk uit Lombardije.

Enkele cijfers, momenteel werken 97 personen aan de lopende band om de machines te assembleren, de assemblage van een motorblok neemt vier uren in beslag, om alles op de machine te monteren zijn er nog vijf uren nodig, waarna alles grondig nagekeken en getest moet worden. Enkele modellen worden eruit gehaald voor een ultieme test op de openbare weg in de buurt van de fabriek. 

Op naar Toscane

De dag van onze aankomst in Italië hebben we beslist om meteen onze rit te plannen tot Montecatini, ten westen van Firenze, via Milaan en Parma. In Spezia lassen we een pauze in om van een ristretto met zicht op de Middellandse zee te genieten. Daarna trekken we richting Carrare en zijn immense marmergroeven. 

In Viareggio verlaten we de kust richting Firenze. Voor deze eerste etappe geven we de voorkeur aan de autosnelweg. Aan een ritme van ongeveer 130 km/u draait onze California aan zowat 4.000 tr/min. Tijd om wat met de cruise-control te spelen, een cruise dat met één knop te bedienen is. Een lange druk op de knop om het systeem in te schakelen, en een tweede korte druk om de snelheid vast te leggen. Vertragen of versnellen is niet mogelijk, de snelheid in het geheugen opslaan ook niet. Om het systeem uit te schakelen volstaat het niet om handmatig opnieuw gas te geven, dat zal er meer dan één verrassen!

California cruisin'

Het systeem op zich werkt uitstekend, maar het is wat te eenvoudig, wat niet gezegd kan worden van de bescherming, die is uitstekend. Het grote standaard windscherm was op ons model voorzien van twee deflectoren net achter de knipperlichten. Hebben die veel invloed? Geen idee, maar we hebben in elk geval geen problemen gehad met de wind, zelf niet aan de benen of de voeten. Zo zouden we dagen lang op de snelweg kunnen vertoeven, vooral met een zithouding dat op maat gemaakt bleek te zijn voor onze 1m80. Het zadel is comfortabel, ook dat van de passagier, wat heel op prijs werd gesteld. Ook de passagier kon deze Touring helemaal smaken. Het zadel voor de passagier is breed en staat iets hoger dan dat van de bestuurder, met in het verlengde het bagagerek.  

Zo komen we aan het einde van onze eerste etappe in Montecatini Terme. Na een verfrissende douche nemen we op aanraden van onze gastheer Fabrizio de «funicolare» dat ons van Montecatini Terme naar Montecatini Alto brengt. Een stad op de top van een heuvel waar zich sinds de zestiende eeuw een kuuroord verder ontwikkeld heeft. In 1957 stierf Christian Dior hier na een hartaanval. 

Chianti

Op de tweede dag gaan we over tot het zware werk. Via de R322, de zogenaamde «Chianti route», verkennen we het Toscaanse landschap nog wat meer, en kunnen we niet weerstaan om onze Guzzi even te parkeren voor de macelleria Falomi op het Greve plein in Chianti. Een beenhouwerij dat in 1729 zijn deuren opende. We vinden nog wat plaats in onze koffers voor wat worst. Een proeverij dat we op de stadsmuren van Montepulciano zullen verorberen. Een plek waar onze ster van Mandello heel wat aandacht krijgt van de lokale bevolking. Guzzi maakt wel degelijk deel uit van het Italiaanse erfgoed, net als onze Falomi worst trouwens, hier komen we later met een koelwagen naar terug voor meer van dat lekkers!  

na de drukte van Sienne genieten we van de «duomo» van Orvieto. Een kleine maar charmante plek waar we van een ijsje genieten. Daar waar onze California ons de dag eerder had bewezen dat hij lange trips aankon, krijgen we nu het bewijs dat het ook heel rustig aan kan.

Kathedraal

Het chassis van de California heeft het soms moeilijk met de eerder beperkte bodemvrijheid, al is dat minder dan bij tal van zijn concurrenten. Het comfort is royaal, en de remmen zijn krachtig, en voor wie het ritme wenst op te drijven volstaat het om het gas open te draaien. De 1400 maakt gebruik van de ride-by-wire technologie van Aprillia. Een systeem met drie motorinstellingen. De regen instellingen zijn uitstekend voor wie het wat rustiger aan wil doen bij een nat wegdek, de «touring» instelling maakt het geheel wat soepeler en zachter, met de «veloce» instelling is alles een pak snediger. 

Het motorblok van de California staat als een kathedraal. Bij een toerental van 2.750 tr/min is een koppel van 120 Nm beschikbaar. Zeggen dat we hier continu van kunnen profiteren is overbodig, deze Guzzi moet het niet hebben van hoge toerentallen om onze armen er af te rukken. In tegenstelling zelf, vanaf de laagste toerentallen gaat hij meer dan vlot vooruit. Aan 6.500 tr/min komt het maximaal vermogen van 97 pk vrij, maar de bestuurder beschikt over zo’n 5.000 tr/min om het koppelrijke vermogen te gebruiker, wat een pak beter is dan een Harley Davidson, zijn grootste concurrent. 

Vuurwerk

Op de derde dag blijven we in de richting van het zuiden rijden via Terni, Rieti en het nationaal park van de Abruzzen. Dit is een enorm, bijna cirkelvormig en vlak plateau tussen de bergen op een hoogte van zowat 700 meter. Het Fucino meer, dat deze vlakte bedekte voor het uitdroogde in de negentiende eeuw, heeft nu plaats gemaakt voor akkers. Ondertussen genieten wij volop van het speelse karakter van onze Guzzi in de bergen tot Pescasseroli en het Barrea meer.  

In de Abruzzen zit ook nog wat wild, een tiental lynxen, een honderdtal beren en dubbel zoveel wolven, mooi volk dat we hopelijk niet zullen tegenkomen tijdens onze rit. Het toeval en de schoonheid van het dorp doet ons stoppen in Sant’Angelo in Grotte. Een oude man komt dichterbij en is vol lof over onze Guzzi, hij maakt van de gelegenheid gebruik om ons uit te nodigen om naar de processie en vuurwerk te komen kijken ter ere van Sint Michiel, een uitnodiging dat we zonder aarzelen aanvaarden.  

De volgende morgen gaan we richting Campbasso, om later via Foggia opnieuw de kust te bereiken in Barletta. Tot daar hadden we veel geluk gehad met het weer, maar een zwarte hemel aan de horizon doet ons het ergste vrezen. Het natte wegdek zet ons meteen aan om onze regenkleding aan te trekken, en beslissen wat later om te stoppen in de haven van Trani voor een «frutti di mare».