Ik zal waarschijnlijk gehaat worden door de fans of gestenigd door een bende fanatiekelingen. Maar tussen ons gezegd en gezwegen: ik hou niet van de nieuwe Ferrari’s. Vooral sinds gisterenavond. Toen ik rustig op de autosnelweg reed, werd ik gepasseerd door een konvooi woeste Britse Ferrari’s. Onder hen de nieuwe F12, de 458 Italia en een Daytona uit het begin van de jaren zeventig.

Krijg je nu al moordneigingen? Jammer, dit is gewoon mijn mening en zoals iedereen weet, valt over smaken en kleuren niet te twisten.

Verfrommeld papier vs gladde strandsteen

In mijn achteruitkijkspiegel bekent een rode F12 Berlinetta meteen kleur. Ik hoor een scherp geluid, wijk snel uit naar de rechterrijstrook en werp een blik op het ding: complexe trekken, rondingen die recht worden, luchtroosters bij de vleet, kersverlichting in de koplampen, … Hoe mooi hij me ook leek op het tapijt van de autosalons en op foto’s, in beweging kan hij me moeilijk verleiden. Bij de 458 Italia krijg ik hetzelfde gevoel. Alleen de FF, met zijn originele stijl van een shooting break, kan me warm maken.

Dan weerklinkt een hese grom, een edeler en ‘mechanischer’ geluid: even kijken en ik ontwaar de vorm van een raket, herkenbaar uit de duizend: de mythische Daytona. Hier geen ingewikkelde wirwar van lijnen: één enkele trek leidde de hand van de ontwerper van de motorkap tot de achterkant. Een geniale trek, zonder frivoliteiten en andere stijleffecten. Nochtans wekt het design indruk: het lijkt wel een gladde strandsteen of een raket gevormd door de wind. Subliem en tijdloos.   

Nu ik ze naast elkaar zie, denk ik dat de eerste uit de mode zal geraken en de tweede altijd een icoon zal blijven. En vraag aan een kind om uit het hoofd de voornaamste lijnen van beide auto’s te tekenen en je zult versteld staan. De eenvoudigste vormen blijven het beste hangen in het geheugen.

Moet het echt zo ingewikkeld?

Is het ingewikkelde design er vooral om indruk te maken? Het is waar dat de normen inzake veiligheid, aerodynamica, voetgangersbescherming en dergelijke de hand van de designer leiden. Desondanks vind ik dat Ferrari een zekere puurheid in zijn stijl en zijn ziel verloren heeft.

De anderen

En dat brengt me bij de rivalen van Ferrari. De nieuwe Lamborghini Aventador? Een Murciélago met sterkere lijnen, scherpe hoeken en een ‘kwaad’ uiterlijk. Niet genoeg om ons het geniale ontwerp van de Miura met zijn ontwapenende charme te doen vergeten, maar wel opwindend. De ene is indrukwekkend, de andere simpelweg magnifiek.

De nieuwe McLaren MP4/12C? Een ontwerp even saai als de dag van een stagiair-boekhouder. Wat indruk maakt bij deze Engelse supercar, zijn de afmetingen. Het ultieme verleidingswapen van moderne sportwagens?

Uiteindelijk is alleen Porsche erin geslaagd om de zuiverheid van het oorspronkelijke ontwerp te behouden, zij het in een veel gespierdere variant.

Bij Aston Martin zijn nieuwkomers, de Vanquish op kop, zeker niet zo elegant als de DB5 van weleer, maar ze hebben tenminste bepaald karakter behouden. Helaas is het kalkpapier van Aston Martin nu wel vaak genoeg gebruikt …

En jij?

Val jij voor de charmes van de nieuwe sportwagens of denk je, zoals ik, dat de stijl aan puurheid verloren heeft om agressiever te worden?