“C’était un rendez-vous” van Claude Lelouch uit 1976 is een cultfilm voor zowel cinema- als autoliefhebbers. De plot is heel eenvoudig: aan boord van een auto die nooit in beeld komt scheuren we in één ononderbroken shot aan duizelingwekkende snelheden door Parijs, waarbij alle verkeersregels worden overtreden en bij momenten zelfs gevaarlijke situaties ontstaan. Dat de film zonder enige toestemming of medeweten van de Parijse politie is geschoten, draagt natuurlijk bij aan het cultkarakter. Toen Lelouch eind mei van dit jaar dus liet weten dat hij een nieuwe en moderne interpretatie ervan aan het inblikken was, waren de verwachtingen hooggespannen. Zeker omdat de auto én zijn bestuurder niet van de minste zijn: de Monegaskische F1-rijder Charles Leclerc zou een Ferrari SF90 Stradale door het centrum van Monte Carlo jagen. Wat kon er fout gaan?
Flauw
Veel, zo blijkt. Jawel, de 4.0-V8 biturbo van de plug-inhybride Italiaan brult heerlijk en Leclerc geeft hem volop de teugels op de wegen van het miljardairsparadijs. Maar hoewel we begrijpen dat je vandaag niet meer zo’n loopje kan nemen met de veiligheid als in 1976, oogt het ‘cleane’ centrum van het ontruimde Monte Carlo te steriel. Het clandestiene gevoel van het origineel is volledig verdwenen. De zinloze scène voor een hotel waar het personeel houterig staat te applaudisseren waarna Prins Albert II van Monaco dan (met mondmasker, corona oblige) instapt, is ronduit tenenkrullend. Een deel van het mysterie van het origineel was bovendien dat je de auto nooit in beeld zag. Maar hier krijgen we veel shots van de buitenkant van de auto te zien – Ferrari betaalt niet voor niets. Geen lelijk beeld, maar het gaat allemaal in tegen de geest van de oorspronkelijke “C’était un rendez-vous”. Ach ja, het filmpje duurt geen 6 minuten, dus veel tijd verlies je niet door het eens te bekijken. Maar zie het als een lange commercial voor Ferrari, niet als een remake van een cultfilm, anders zal je serieus teleurgesteld zijn…