In de jaren ’50 en ’60 ging het de Britse auto-industrie redelijk voor de wind, maar in de jaren ’70 zag het plaatje er een pak minder rooskleurig uit. British Leyland, dat gebukt ging onder zware druk van de vakbonden en een slecht management, probeerde de meubelen te redden door haastig ontwikkelde en gebouwde modellen op de markt te brengen. De in 1975 gelanceerde Austin Princess hoorde helaas bij die categorie.
Vergrote Mini
Mispak je niet aan zijn uiterlijk: de verrassende stijl laat vermoeden dat de auto een kofferklep heeft, maar dat is helemaal niet het geval. Bovendien is de lange berline geen achterwielaandrijver zoals je van een product uit die tijd zou verwachten, maar wel een voorwieltrekker. De ingenieurs van British Leyland hadden namelijk gewoon de architectuur van de Mini overgenomen: een overdwars ingeplante motor, voorwielaandrijving en zelfs een Hydragas-ophanging die voor een optimaal comfort moest instaan. Op dit vlak was de Princess dus vrij modern…
MGB-motor
Er waren twee motoren verkrijgbaar: een 1.8-viercilinder met stoterstangen, rechtstreeks afgeleid van die van de MGB maar toegeknepen tot 83 pk, en een veel modernere zescilinder in lijn met bovenliggende nokkenassen van 2,2 liter en 112 pk. Beide motoren waren gekoppeld aan een manuele vierversnellingsbak of een automaat met slechts 3 trappen, zoals destijds helaas wel vaker het geval was.
Vandaag…
De verkoopcijfers waren goed bij het begin van zijn carrière, maar zakten al snel in elkaar: de povere reputatie van British Leyland in combinatie met het gebrek aan een vijfde deur maakten de auto weinig competitief op een markt die een revolutie onderging. In 1981 viel het doek na ongeveer 225.000 exemplaren die op de markt waren gebracht onder de merknamen Austin, Morris en zelfs Wolseley. Hoeveel blijven er daar vandaag nog van over? Ongetwijfeld maar heel weinig. Dit is dus een zeldzaam beestje. Voor dagelijks gebruik heeft hij nochtans een aantal kwaliteiten: het rijgedrag is veilig, het comfort is goed en de motoren zijn soepel, zonder echt uit te blinken.
Maar je moet kunnen leven met een interieur vol plastics: een teleurstelling voor wie houdt van ‘Britse’ interieurs vol leder en hout. Bovendien is het koetswerk zeer roestgevoelig. De zoektocht naar specifieke onderdelen kan ook snel ontmoedigend werken. Maar voor minder dan 5.000 euro moet je wel een mooi exemplaar op de kop kunnen tikken.
Op zoek naar een oldtimer?
Ben jij op zoek naar een oldtimer? Ontdek onze nieuwste zoekertjes voor oldtimers nu hier: