En het zal waarschijnlijk indrukwekkender zijn voor diegene die u volgen : een enorme band van 240 vult de volledige ruimte in, bedekt door een ‘gebodybuildeerde’ bumper. Men vindt er de prachtige valse tank die zich uitspreidt over de massieve V-Twin Revolution die in een robuust ijzeren frame gelast werd. Alles ademt naar kracht en vermogen. De invalshoek van de vork maakt indruk en werpt ver weg naar voor een prachtig zwart wiel dat met een fijne rode lijst wordt onderstreept. Het volle binnenwiel van de V-Rod wordt hierbij versierd met ovale perforaties. De druppelvormige koplamp van de V-Rod laat plaats aan een klein rond voorlicht met een héél retro windscherm, net zoals op de café-racer modellen. De volledige motor werd bedekt met een matte, satijnen of glanzende zwarte camaieu, samen met een paar aluminium of verchroomde tintjes. Deze motor ziet er beslist héél mooi uit, met genen van zowel een café-racer, een dragster als een custom… Laat uw Night Rod op de stoep staan en het wordt een werkelijke bijeenkomst. Niemand blijft hierbij onverschillig : de meeste believen hem en sommige haten hem, maar die zijn toch zelden. Een radicale look dus, maar niet alleen dat. Al maakt het beest op het eerste gezicht indruk, hij doet het nog beter eens bestegen. Bikers approved Buitengewoon laag, hij eist toch oneindige lange armen en benen om aan de vooruitgeschoven bedieningen en stuur te geraken. De piloot bevindt zich dan in twee geplooid, met bijna parallelle armen en benen. De "bikers" vinden hier hun genre in terug, maar niet voor de andere die een dergelijke houding niet gewend zijn en die ver weg liggen van de gewoonlijke standaarden zoals de Supersports, de GT, de roadster of de trails! Om u een idee te geven : beeld u in aan het stuur van een dragster, maar dan met de voeten op hoogte van het voorwiel in plaats van op het achterwiel… Lange benen dus, en ook lange armen, maar da’s niet alles : u moet ook spieren hebben om het stuur te draaien en hier ligt de schuld aan de indrukwekkende invalshoek. De aanpak van de Night Rod Special verwart dus volledig. Het voorwiel in de goede richting plaatsen eist een stevige aanpak, de eerste versnelling schakelen eist een dusdanige vooruitworp van de linker voet, dat de piloot zich men een strak, bijna horizontaal been bevindt...maar het indrukwekkendste komt nog. De achterband, die zeker plezier zal doen aan deze die graag aan tuning doen, heeft maar één enkele zin : de motor naar voor duwen! De eerste rechtsomkeer of de eerste draai in een kruispunt zijn nogal fel voor een beginneling, die hopeloos een steun zoekt voor zijn voeten daar deze zo moeilijk te vinden zijn! Genade! Na enkele kilometers, begint men het rijgedrag gewend te worden, maar men voelt zich daarom niet verleidt door dit exotisme made in USA. Men begint te beseffen dat er bij Harley, motors beschikbaar zijn voor alle smaken, maar dat het uitzicht niet automatisch rijmt met rijplezier. U zult het begrepen hebben, de vooruitgeschoven bedieningen zijn niet populair voor ons, met uitzondering op een FatBoy, of een Electra die wij niet anders inbeelden en die een werkelijk rijplezier verschaffen. Maar wij stellen deze aan de kaak op een Sportster of een V-Rod. Idem voor de grootse banden die nochtans succes hebben wij talrijke liefhebbers. Voorzeker zien ze er tof uit (en dan nog… !). En het is daar nog duidelijker aangezien men de Night Rod Special kunnen vergelijken met de vergane Night Rod. De Night Rod Special verschilt enkel van de Night Rod door zijn vooruitgeschoven bedieningen, zijn 240 band in plaats van 180 en zijn talrijke (en geslaagde !) black touches. Wij hebben een enorm plezier gehad met de Night Rod te rijden, die volgens onze mening beter geslaagd is en meer karakter bezit dan de Street Rod, nochtans ontworpen voor Europa. Al deze kwaliteiten zijn verknoeid op de Special en de fout ligt aan die "pens" achteraan die op deze mooie motor niet op zijn plaats staat. Hij zit misschien wel op zijn plaats bij een creatie van eender welke custom show, en kan dus begrepen worden op een buiten normale motor als een Triumph Rocket III, maar hier onthaalt hij simpelweg het rijplezier af van de Special. De bedieningen zijn zóó onnatuurlijk dat ze hierdoor een nochtans enthousiaste mening bederven. Het is echter niet zó moeilijk... De motor verenigt met talent kracht en soepelheid, en herneemt zonder probleem van 2.000 rpm tot aan 9.000, met een ferme toevoer aan kracht rond de 5.000 rpm. Doos en koppeling verduren geen enkele kritiek met uitzondering van een lichte hardheid in de bediening. Het remmen gebeurt via drie schijven die perfect hun rol spelen. En eveneens de ophanging, ondanks een beperkte veerhoogte, krijgen geen enkel verwijt. Maar dit wist men al sinds de voorstelling van de Night Rod! Onze mening ? Indien u liever opschept dan rijdt, aarzel geen minuut, de Night Rod Special zal uw ijdelheid veelbelovend strelen en u zult koning te rijk zijn op de druk bezochte zomerse terrasjes. En indien u, hopelijk, ook graag rijdt, betreur de verdwijning van de Night Rod, die volgens ons de beste versie was van de familie V-Rod… Hopelijk zal Harley deze terug op de catalogus laten verschijnen! © Bruno Wouters